We zitten inmiddels middenin de zomer en ik krijg op sommige momenten het idee dat iedereen of op vakantie is, of naar de Olympische spelen zit te kijken. Of allebei tegelijk. Dan heb je het pas goed voor elkaar.
Maar even terug naar waar ik het graag over heb. Duurzaamheid. En omdat ik ze nu toch al genoemd heb, de Olympische Spelen. De Fransen hebben zichzelf namelijk ten doel gesteld de meest duurzame spelen te willen worden. Op zich best een uitdaging als je 10.500 sporters uit 206 landen naar een plek wil halen voor de Olympische spelen, gevolgd door nog eens 4400 paralympische atleten uit 182 landen. Want die heb je echt niet zomaar daar. Want naast de sporters komen de coaches, scheidsrechters, juryleden, parcoursbouwers, media en ga zo maar door ook naar Parijs. Dat zijn dus heel wat auto’s, treinen en vooral vliegtuigen vol met mensen. Maar daar wilde ik het niet over hebben.
De Franse organisatie doet namelijk al wel heel veel aan slimme dingen op het gebied van duurzaamheid. Zo maken ze voor vrijwel alles gebruik van bestaande accommodaties (Stade de France) of tijdelijke gebouwen (de skatebaan op Place de La Concorde) zodat het niet alleen wordt neergezet voor de duur van de show maar voor de lange termijn. Daarnaast zijn alle locaties aangesloten op het elektriciteitsnet (dus geen inzet van dieselgeneratoren) en worden ze door EDF, uiteraard, voorzien van hernieuwbare elektriciteit. En zo zijn er nog veel meer dingen, allemaal na te lezen op de website van het IOC (aanradertje voor als je tien minuten over hebt).
Circulaire medailles
Waar ze het echter niet over hebben, en wat ik een gemiste kans vind, is het circulaire stukje wat ze hebben gedaan met de medailles. Wie aan Parijs denkt, denkt aan heel veel dingen. Ik bespaar jullie de uitputtende lijst, dus denk nu even aan het icoon aan de voet van het beachvolleybal stadion; de Eiffeltoren. Ooit opgeleverd in 1889 voor de wereldtentoonstelling heeft het 300m hoge kunstwerk inmiddels menig renovatie ondergaan. En zo is ook menig stuk staal vervangen in de loop der jaren.
De exploitant van de Eiffeltoren heeft al die jaren alle stukjes metaal die eruit zijn bewaard voor ‘een mooi moment’. En die hebben ze nu dus gevonden, want in elke medaille zit in het midden een stukje Eiffeltoren. Zo krijgt de medaille niet alleen een prachtig stukje geschiedenis mee, maar zien we ook hier een ander soort ‘hoogwaardig’ hergebruik van materialen. Want in plaats van de stukken mee te geven aan de oud-ijzerboer krijgen de metalen hier een veel hogere waarde door ze in te zetten als onderdeel van een Olympische medaille. Lekker bezig dus.
Is dit idee overigens heel origineel? Mwah. De Japanners hadden in 2021 al oude telefoons en laptops ingezameld om daar de hele medaille mee te maken. Toch nog een tikkie circulairder. Ik ben benieuwd wat we de komende jaren op dit gebied gaan zien.
